Ter ere van de Pride maand, geven we graag het spotlicht aan een of een paar van onze vrijwilligers. Onze enthousiaste voorlichter Marnix, die nu ook vollop meehelpt met het opzetten van een Pride in Den Haag, vertelt vol passie over zijn ervaringen op scholen:

“Voorlichting geven is iets wat je moet liggen. Natuurlijk kun je wat basisvaardigheden leren, zoals basispedagogiek of hoe je moet presenteren, maar zonder de nodige passie komt je boodschap niet over.

Hoewel ik pas sinds dit jaar voorlichtingen geef namens het COC heb ik het altijd al in mij gehad.

Vanaf jongs af aan viel ik op door mijn uiterlijk. [Albinisme; witte huid en haren.] Ik vond het leuk om de mensen om mij heen uit te leggen hoe dit kwam en stond altijd klaar om op een open manier het gesprek aan te gaan en vragen te beantwoorden.

Toen ik op mijn 24ste uit de kast kwam als transgender man was dit niet anders. De meeste transgender personen vinden het verschrikkelijk om elke keer weer dezelfde vragen te moeten beantwoorden zoals: ‘Wat vindt je partner ervan?’ ‘Hoe reageerden je ouders?’ ‘Heb je de operatie gehad?’ ‘Wat was je naam voor je transitie?’ – Ik vind dat helemaal niet erg. Natuurlijk zijn er vragen die ik niet wil beantwoorden, maar ook dan vind ik het leuk om alsnog het gesprek aan te gaan en uit te leggen waarom ik die vraag niet wil beantwoorden, of leg ik uit hoe het ‘in z’n algemeen’ gaat.

Door voorlichtingen te geven op scholen bieden we leerlingen de ruimte om dit soort ‘onbeleefde’ vragen aan ons te stellen. Vragen die, indien onbeantwoord, kunnen leiden tot misverstanden en onbegrip. Natuurlijk voelt het vaak kwetsbaar om zulke persoonlijke dingen met een groep jongeren te delen, maar het is voor een goede zaak. Door te laten zien dat wij als queers ‘ook gewoon mensen zijn’ en door open het gesprek aan te gaan kunnen we werken aan een wereld met meer begrip en verbintenis.

Daarnaast zijn jongeren meer open en een stuk minder rigide dan volwassenen. Ze kunnen soms ongeïnteresseerd, primitief of kort door de bocht overkomen, maar vaak merk je dat ze wel degelijk naar je willen luisteren en van je willen leren.

Na de introductie leggen we begrippen als ‘geslacht’, ‘aantrekking’ en ‘gender’ uit aan de hand van de ‘genderbread person.’ Daarna doen we een spel met de klas waarin ze deze genderbread voor een voorlichter mogen invullen. Meestal laten we ze dit voor mij doen, omdat ik een van de weinige transgender voorlichters ben en daardoor gewoon het meest boeiend voor dit spel.

Vaak denkt dan de hele klas dat ik ‘gewoon’ geboren ben als man, maar dat ik mij non-binair voel. [Ik identificeer mij als man, maar ik ben in expressie niet exclusief mannelijk.] Dat ik als ‘meisje’ geboren ben vinden de jongeren over het algemeen niet eens zo heel schokkend, behalve dat ik dan regelmatig de vraag krijg hoe ik dan zo gespierd ben of waarom ik dan zo’n lage stem heb. Dat ik mij als man identificeer levert soms wel verwarring op. Het leukste vind ik dan om aan leerlingen te vragen waarom zij denken dat ik non-binair ben; vaak duurt het best wel even voor een leerling eerlijk antwoord geeft. Wat zij niet weten, is dat wij natuurlijk elke keer dezelfde gesprekken voeren en al lang weten wat zij gaan zeggen, en dat ik het er ook een beetje om doe.

Zodra een leerling een opmerking over mijn kleurrijke kleding, nagellak of lange haar heeft gemaakt en ik uit heb gelegd dat er een vierde onderdeel is aan de genderbread person, namelijk genderexpressie, merk je dat het kwartje begint te vallen. Je ziet altijd slechts een klein deel van iemand. Je kunt niet zien hoe iemand is geboren, op wie iemand verliefd wordt of hoe iemand zich identificeert. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen. En wat mij als mens voldoening geeft, is als ik zie dat deze boodschap landt.”

Ben je na dit lezen ook helemaal enthousiast over voorlichting? Je kan hier meer lezen of je aanmelden via deze link!