Zaterdagavond 31 oktober, 19:15. De weg naar het Theater Aan Het Spui toont feestelijk. Heerlijke herfstavond met een laatste zuchtje zomer, twinkelende lichtjes, trams en bussen die zacht zoevend voorbij glijden….. Nog meer lichtjes, nu op de grond als flonkerende inloop in het theater. Daar: de buzz van de pre theatre crowd. Iedereen vrolijk, iedereen vol verwachting, iedereen vergenoegd als men bekenden tegenkomt. Dan: Bram Meijer die aankondigt dat de zaal open gaat.

Eenmaal binnen dooft het licht snel en daar zijn ze dan: de Heksenketel, Mannenkoorts en Vox Rosa, de drie roze koren die onze regio rijk is. Ze presenteren ‘Gek Van Jou’, een muzikaal spektakel van boezemvriendinnen en hartsvrienden. 28 songs passeren de revue, elk met een passende video-still geprojecteerd op groot scherm achter de optredende zangers en zangeressen. Hoogtepunten voor mij waren ‘Jaloezie’ en ‘Rise Like A Phoenix’. In het laatste nummer stal vooral Frank Boonmann de show met zijn ongeëvenaarde interpretatie van Conchita Wurst.

Het hele programma was een collage van betere easy listening songs waar in de teksten ervan specifiek het thema ‘vriendschap’ was vervat. Knap om dat zo bij elkaar te kiezen.

Een gedeelte werd a capella gezongen en een gedeelte werd – heel subtiel – begeleid door een combo van piano, slagwerk, cello en gitaar. Prachtig: net als een goede maaltijd waarbij de saus alleen accentueert en niet overheerst.

Graag benoem ik het enthousiasme waarmee de productie op de planken werd gezet. Deze kreeg de zaal mee en tilde het geheel op naar welhaast professioneel niveau.

Zeer tevreden toog een ieder naar de bar om na de voorstelling ervaringen over het zojuist genoten evenement uit te wisselen. Niks geen haastig jassen halen, maar bij en met elkaar het gevoel delen dat we iets moois hadden meegemaakt. Zo verliet stukje bij beetje de ene bezoeker na de andere het theater, weer die heerlijke herfstnacht in, op weg naar huis of nog naar iets anders, haar of zijn favoriete lied van die avond neuriënd. Voor mij was oktober nog nooit zo mooi afgesloten.

Bart Didden.